Doğal ve evrensel bir duygu olan kıskançlık duygusu özellikle normalin üstünde bir seviyedeyse insanı mutsuz ediyor ve hatta bazen yanlış, kötü şeyler yapmasına sebep olabiliyor. Bu oldukça geniş bir konu aslında, biz bu konuda olayı sadece çocuklarda kardeş kıskançlığı yönünden inceleyeceğiz. Büyük çocuğun dünyaya gelen kardeşini bir kuma, istenmeyen bir ortak gibi algıladığı ve bu doğrultuda davrandığı bu durum bazen oldukça rahatsız edici boyutlara varabiliyor. Anne babasının o güne kadar hep kendi üzerinde odaklanmış olan ilgi, sevgi ve şefkatini paylaşmaya tahammül edemeyen büyük çocuk yeni doğan bebeği hırpalama, canını yakma yoluna gidebiliyor.
Kardeş kıskançlığının en yoğun yaşandığı dönemler 3-8 yaş arası, zira hayatın bu döneminde çocuklar yaşamı mantıkla değil duygularla analiz ediyorlar. Bazı çocuklar duyduğu kıskançlığı açıkça gösterirken bazıları içindeki bu duyguyu kardeşine aşırı ilgi göstererek bastırmaya çalışıyor.
Kardeş kıskançlığını önlemek isteyen anne babalar öncelikle bu duygunun doğal olduğunu kabul etmeli ve çocuklarını kıskançlığından ötürü yargılama veya cezalandırma yoluna gitmemeli. Çocuğun alıştığı sevgi ve ilginin bir kısmını çalan bu yeni misafiri büyük bir memnuniyet içinde karşılamasını beklemek gerçekçi bir tutum olmaz, hatta bir kardeşi olmasını istese bile. Büyük çocuğa bebeğin onun kendi başına yapabildiği şeyleri yapamadığını, yardıma muhtaç olduğunu kavratmak gerekiyor. Çocuğun evin düzeni değişse de kendisine duyulan sevgide bir değişiklik, bir azalma olmadığını anlamasını sağlamak da önemli. Anne bir süre boyunca yeni bebeği için ekstra bir mesai harcamak durumunda olacak ve büyük çocuğuyla paylaştığı birtakım sosyallikleri azaltmak zorunda kalacaktır, bu da kardeş kıskançlığı duygusunu körükler. İyi bir plan yapılmalı ve çocuğun okula, parka, sinemaya, arkadaşlarına götürülmesi gibi şeyler baba, ailenin bir yakını veya bir çocuk bakıcısı tarafından sağlanmalı.
Büyük çocuğa durmadan artık bir abla veya abi olduğunu hatırlatarak çocuktan yaşının üstünde bir sorumluluk beklemek doğru olmaz, neticede o da bir çocuktur. Kardeşe karşı fiziksel şiddet uygulanması söz konusu olmadığı sürece kardeşlerin arasına girmemek gerekir. Çocuğun kardeşinin canını yakması, ona zarar vermesi durumunda anne baba büyük bir tepki göstermemeli fakat çocuğu, sert olmaktan kaçınarak, net bir dille uyarmalıdır. Bu sınır yeterince açık bir biçimde koyulamazsa veya büyüğe karşı hissedilen suçluluk duygusu yüzünden bazı şeylere göz yumulursa bebek bundan zarar görebilir. Büyük çocukta baş edilmesi zor, aşırı bir kıskançlık durumu varsa yapılması gereken şey bir çocuk psikoloğu ile görüşmektir.